Αντώνης Στάβερης: Αλλόκοτη χλωρίδα της μνήμης
Τρία χρόνια μετά την τελευταία του ατομική έκθεση ο Αντώνης Στάβερης παρουσιάζει στη 16 Φωκίωνος Νέγρη, σε διοργάνωση και επιμέλεια της Ελισάβετ Σακαρέλη, τη νέα του έκθεση με τίτλο «Αλλόκοτη χλωρίδα της μνήμης», η οποία εγκαινιάζεται την Τετάρτη 1 Μαρτίου στις 8 μ.μ.
Μετά τα νυχτερινά σε Βερολίνο και Παρίσι ο ζωγράφος επανέρχεται και μετατοπίζεται αυτή τη φορά στην αστική τοπιογραφία της Αθήνας. Οκτώ λάδια μεγάλων διαστάσεων και πέντε ακουαρέλες απαρτίζουν τη νέα του εικαστική του κατάθεση.
Σημειώνει, χαρακτηριστικά στον κατάλογο της έκθεσης η ιστορικός τέχνης Λίνα Τσίκουτα-Δεϊμέζη: «Ρεαλισμός και συναίσθημα μέσα από την παρατήρηση και το βίωμα. Ακόμη παρατηρούμε μία χρωματική ικανότητα, σε μία κλίμακα αρκετά έντονα εξπρεσιονιστική, στους ουρανούς, στα δέντρα, στη φύση, που ενίοτε δημιουργεί ταραχή. Περιδιαβαίνοντας τα έργα του Στάβερη αισθανόμαστε την ποίηση της φευγαλέας, ανώνυμης, μοναχικής διαβίωσης των κατοίκων μιας μεγαλούπολης, όπως η Αθήνα. Τα τοπία, τα δέντρα, ο ουρανός, οι άνθρωποι συνυπάρχουν με την ίδια αξία, χωρίς ιδιαίτερη αλληλουχία. Η σύνθεση με χρωματική συνήθως ένταση αποδίδει το τυχαίο, το φευγαλέο, το αποσπασματικό. Παράδοξο το γεγονός ότι ταυτόχρονα συνυπάρχουν και εναλλάσσονται το ρεαλιστικό και το πιο αφαιρετικό».
Παράλληλα, ο συγγραφέας Μισέλ Φάις επισημαίνει: «Ο Στάβερης, είτε μέσα, είτε έξω, είτε νύχτα, είτε μέρα, μετεωριζόμενος ανάμεσα στον εσωστραμμένο χρωματικό ευδαιμονισμό του August Macke και στον παγωμένο ενύπνιο ρεαλισμό του David Ηοckney κατά βάθος καθρεφτίζεται στην ανάμνηση της ανάμνησης, στην επιθυμία της επιθυμίας και είναι αυτή ακριβώς η πολλαπλασιασμένη αντανάκλαση, η κρυμμένη αναγωγή που ενεργοποιεί, ερεθίζει, καθορίζει εντέλει, τόσο το βλέμμα του στον κόσμο όσο και στο τελάρο».
Τέλος, ο Νίκος Μηλιώνης υπογραμμίζει: «Τη δύσθυμη ατμόσφαιρα του αθηναϊκού τοπίου του καιρού μας προβάλλει ο Στάβερης, αναδεικνύοντας την ψυχολογία της κοινωνίας μας με το να παρουσιάζει όχι τόσο τους ανθρώπους όσο κυρίως το αστικό σκηνικό, όπου αντανακλάται πιο έντονα η εσωτερική τους μελαγχολία».
Η έκθεση συνοδεύεται από πλήρως εικονογραφημένο δίγλωσσο (ελλ-αγγλ) κατάλογο, ο οποίος περιλαμβάνει κείμενα του Μισέλ Φάις, της Λίνας Τσίκουτα-Δεϊμέζη και του Νίκου Μηλιώνη.